عطر اخلاق امام رضا (ع)، در نسیم شعر شاعران

السلام علیک یا سلطان

******

ابونواس، از ادیبان و شعراى معروف عصر امام رضا(ع) است.

وى که در ادبیات و شعر، شهره و نامدار زمان خود بوده است، با تمام توان ادبى که داشت، از ستودن امام(ع) اظهار ناتوانى کرد. ابن طولون مى ‏نویسد، برخى از اصحاب به ابونواس اعتراض داشته، چنین گفتند:

تو در باره شراب، کوه و دشت، موسیقى و ... شعر سروده ‏اى، تو را چه شده است که درباره موضوعى مهم، یعنى شخصیت والاى امام على‏بن موسى الرضا(ص) تاکنون چیزى نگفته و شعرى نسروده‏ اى؟ با آن که معاصر امام نیز هستى و او را به خوبى مى‏شناسى.

ابونواس در پاسخ چنین گفت:

والله ماترکت ذلک الا اعظاما له                         و لیس یقدر مثلى ان یقول مثله

 

سوگند به خدا که بزرگى او مانع این کار شده است. چگونه کسى چون من، درباره شخصیتى چون او مدح تواند کرد.

آنگاه ابیات زیر را سرود:

قیل لى انت اوحد الناس‏طرالک فى جوهر الکلام بدیعفعلام ترکت مدح ابن‏موسىقلت لا اهتدى لمدح امام

فى فنون من الکلام النبیهیثمر الدر فى یدى مجتبیهو الخصال التى تجمعن فیهکان جبریل خاد ما لابیه

چکیده سخن او چنین است: از من نخواهید او را بستایم، مرا توان آن نیست تا از کسى که جبرئیل خدمتگزار آستان پدر اوست مدح گویم.

قصیده‏اى به او منسوب است که در مرو چون چشمش به حضرت رضا(ع) افتاد، آن را سرود و گفت:

       مطهرون نقیات ثیابهم من لم یکن علویاحین تنسبه فانتم الملا الاعلى و عندکم

       تجرى الصلاة علیهم اینما ذکروا فما له فى قدیم الدهر مفتخر علم الکتاب و ما جاءت به‏ السور

امامان معصوم، پاکیزگان و پاکدامنان هستند که هرگاه نامى از ایشان به میان آید، بر آنان درود و تحیت فرستاده خواهد شد.

کسى که انتسابش به سلاله پاک على(ع) نرسد، در روزگاران داراى مجد و افتخار نیست.

به راستى که شما در جایگاه بلندى قرار دارید و علم کتاب و مضامین سوره‏هاى قرآن نزد شماست.

ابن صباع مالکى درباره حضرتش مى‏ نویسد:

حضرت از مناقبى والا و صفاتى پسندیده برخوردار است. نفس شریفش پاک، هاشمى‏ نسب و از نژاد پاک نبوى(ص) است.

بعداز جریان ولایتعهدى، روزى عبدالله‏ بن مطرف‏ بن هامان بر مامون وارد شد. حضرت رضا(ع) نیز در مجلس حضور داشت. خلیفه رو به عبدالله کرد و گفت: در باره ابوالحسن على ‏بن موسى الرضا(ع) چه مى‏ گویى؟

عبدالله گفت:

«چه بگویم در باره کسى که طینت او با آب رسالت سرشته شده و ریشه در گواراى وحى دوانیده است. آیا از چنین ذاتى جز مشک هدایت و عنبر تقوا مى‏ تواند ظاهر شود؟»

منبع: کتاب اخلاق و کردار امام رضا علیه السلام محمد عطایی